Konan

situr við eldhúsgluggann
og starir í gegnum glerið.
Hún starir tárvotum augum
en sér ekki neitt.
Sér hvorki götuljósin
sem speglast í regnblautum götunum
né bílana sem keyra framhjá.
Hún sér ekkert
því hún er föst í sínum eigin hugsunum.

Hugsunum sem fara í marga hringi
fram og til baka.
Hún hugsar um vandamálin
sem þarf að leysa sem fyrst
á sem bestan og hljóðlegastan hátt.

Ákvörðun er tekin
en eitthvað í umhverfinu breytist
og snýr henni á hvolf.
Önnur lausn er viðruð
en þá kemur einhver
með nýtt sjónarhorn
sem breytir miklu.

Mismunandi ákvarðanir
eru teknar
eftir stað og stund
hverju sinni.

Konan situr við gluggann
og hugsar allt upp á nýtt
hring eftir hring,
talar við aðra,
grætur af reiði og sorg,
en kemst ekki að niðurstöðu.

Hvað á konan að gera?